Amerika'ya eli boş gelen vietnamlı kadın kendi kariyerini kurdu

Hiçbir şeyi olmadan Amerika'ya gelen Vietnam'lı kadın, kendi kariyerini kurdu ve bir milyarderin karısı oldu: "Şans değil, her şeyin bir bedeli vardır"

Mimi Morris, 29 yaşında ABD'ye hiçbir şeyi olmadan geldi. Hayatını düzene sokmak ve çocuklarını büyütmek için her türlü işi yapmaktan çekinmedi. 4 yıl sonra Mimi, CEO Don Morris ile tanıştı ve hayatında bir dönüm noktası yaşadı. 20 yıl geçti ve Mimi, milyarder kocasıyla mutlu bir evliliğe sahip, ancak birçok engeli aşmak için çivilere basmak zorunda kaldığını anlatıyor.
Son yıllarda, ABD'deki 35 milyon dolarlık malikanesindeki lüks ve "para kokan" imajıyla Mimi Morris'in adı yerel medyada sıkça yer aldı. Morris, Morris Group International'ın CEO'su milyarder Don Morris'in eşi olan Vietnam asıllı Amerikalı iş adamı olarak tanınıyor.

Ancak Mimi, bu konuyu açarken, insanların kendisine milyarder demesinden en çok nefret ettiğini, çünkü insanların para yüzünden birbirlerinden üstün olmadıklarını söyledi. "Kraliçe pelerinini" çıkaran Mimi Morris, eve yetenekli bir kadın olarak dönüyor; ev işleriyle ilgileniyor, her aile yemeğini pişiriyor, kendi kariyerini yapıyor ve iş hayatında kocasının sağ kolu oluyor.

Çoğunluğun lüks hayatına duyduğu hayranlık karşısında gülümseyerek, "Bu şans değil. Her şeyin bir bedeli vardır." dedi.
29 yaşında kariyer yapmak için ABD'ye gitmeye karar vermenizi sağlayan fırsat neydi?

Vietnam'dayken aynı zamanda bir iş adamıydım, çok sayıda çalışanı olan bir restoran ve otel işletiyordum ve tanınmıştım. İşimde oldukça başarılı olduğumu söyleyebilirim. 29 yaşında, Amerika'ya gidip yabancı bir ülkede sıfırdan her şeye başlamaya karar verdiğimde bir dönüm noktası yaşadım.

Yıldızlar ülkesinde sıfırdan bir kariyere başlarken ne gibi zorluklarla karşılaştınız ve bu süreci nasıl aştınız?

Amerika'ya ilk geldiğimde ne yapacağımı bilmiyordum. 18 yaşında kendime ve çocuklarıma bakmak için çok çalışmak zorundaydım. Belki de Amerika'ya ilk kez gelen herkes ücretli çalışacak, okuyacak... Ben de öyle yaptım.

Burada kimse kimseyi tanımıyor, herkes kendi hayatını yaşıyor. Kira, benzin, sigorta gibi her türlü masrafı karşılamak zorundayım... Her şey Vietnam'dakinden çok farklı, bu da beni daha stresli ve baskı altında hissettiriyor. Gerçekten de o zamanlar yeni hayata uyum sağlamak için bağımsız olmam gerekiyordu ve ilk 1-2 yıl oldukça zordu.

Sanırım herkes gençken bu tür zorluklarla karşılaşıyor; tek fark, bazılarının çok çalışıp bazılarının çalışmaması. Ve farkı yaratan şey, çalışkanlık ve sıkı çalışma. Ortalama bir insandan daha fazla dayanma ve sıkı çalışma yeteneğine sahip olduğumu düşünüyorum.

Yorumlar